Ο κύβος ερρίφθη λοιπόν πρέπει να γράψω για την κομπανία του Λούη.
Φφφφ δυσκολεύομαι ρε παιδί μου.
Βλέπεις είναι και αυτό το τσιγάρο που ξαφνικά μας έκοψε ο ντόκτορ και ζορίζομαι.
Ζορίζομαι όχι γιατί δεν ξέρω τι να γράψω απλώς νιώθω μεγάλη συγκίνηση πρώτον διότι θα γράψω πάλι για τα εφηβικά μου χρόνια και δεύτερον που θα γράψω για τον παιδικό μου φίλο τον Λούη.
Και ποιος είναι αυτός ο Λούης θα μου πεις που κέρδισε και στην δημοσκόπηση και είχε και την χάρη να έχει κομπανία ; Ο παιδικός μου φίλος ο Λούη από τις Φιλιππίνες που τον γνώρισα το 1985 στην Αθήνα στα Εξάρχεια.
Και για να μην το πάω μέσω Ελβετίας μιλώντας για τον φίλο μου ( Ξάδερφο ) Λούη θα μπω αμέσως στο ψητό ( ναι καλά ) και θα σου πω για την κομπανία του Λούη. Θα σε ταξιδέψω πάλι πίσω στο 1995 τότε που μια παρέα πιτσιρίκων ψάχνοντας να κατακτήσει τον μικρόκοσμο των Εξαρχείων και κατά συνέπεια του κόσμου όλου, προσπαθούσε να φτιάχνει πράγματα, να δημιουργεί κομπανίες, παρέες, στέκια και ότι άλλο βάζει το μυαλό σου.
Η ιστορία βέβαια με εμένα και τον ξάδερφό (Λούη ) ξεκινάει πιο πριν όπως σου είπα. ( Σιγά μην δεν σου έλεγα )! Θυμάμαι σαν να ήταν σήμερα τον Λούη. Μικρό παιδάκι κι αυτός μικρό παιδάκι και εγώ και η Γιαγιά μου η Δόξα να μας πηγαίνει να παίξουμε στο πεδίον του Άρεως, στο λόφο του Στρέφη, έχοντας πάντα φαγητό μαζί της για να μας ταΐσει. Θυμάμαι ακόμα τον Λούη και εμένα στο σπίτι μου να παίζουμε με τον Υπολογιστή ( Zx Spectrum 128k + ) μπλιμπλικοπαίχνιδα τύπου Bubble Bubble ( Μπούμπλε μπούμπλε το λέγαμε ), να παίζουμε στο κέντρο νεότητος γωνία Μπενάκη και Μεθώνης, να τρώμε Φιλιππινέζικο φαγητό στο σπίτι του, να κάνουμε παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα στο δικό μου σπίτι, να πίνουμε τα πρώτα μας κρασιά στο Εφήμερο, να κάνουμε λιώμα Πάσχα στην Φολέγανδρο και φυσικά να παίζουμε μαζί Ρεμπέτικα!
Η ιστορία της Κομπανίας του Λούη λοιπόν ξεκινάει κάπου στο 1996 – 1997. Για εμένα έχει προηγηθεί η κομπανία : Ασκέρ Μπουλούκ που την απαρτίζανε οι : Γιώργος Μανιάτης, Γιάννης Λογοθέτης, Βασίλης Σκούτας, Μανώλης Μανιός και η αφεντομουτσουνάρα μου. Για αυτή την κομπανία θα μιλήσω σε άλλο άρθρο. Παράλληλα βέβαια παίζαμε και με τον Λούη. Έτσι λοιπόν μας κάθεται μια δουλειά με τον Ξάδερφο, Τσικνοπέμπτη, στην γνωστή πλέον Καπνικαρέα! Μαζεύουμε λοιπόν τα τσιμπράγκαλα κιθάρα και μπουζούκι λέμε και στην Ειρήνη Λιοκουκουδάκη να έρθει να τραγουδίσει και στην Μαρία Σχοινά να παίξει κρουστά. Αυτή λοιπόν είναι και η αρχική σύνθεση της κομπανίας.
Στην πορεία προστέθηκε και ο Περικλής Ραϊσης ( Γιώργος Σχοινάς ). Πρέπει αγαπημένε μου αναγνώστη τώρα να σου γράψω για την κομπανία αλλά ο νους μου συνέχεια ανακαλεί μνήμες από τον ίδιο τον Λούη. Αυτός είναι και ο λόγος που το άρθρο έχει αργήσει πολύ. Με τον Λούη όπως και με δυο τρεις άντε τέσσερις φίλους ακόμη, με συνδέει μια βαθιά φιλία. Είναι αμέτρητες οι μαλακίες και οι αλητείες που κάναμε όταν είμασταν έφηβοι. Λίγες είναι αυτές που μπορώ να αναφέρω εδώ. Τι να πρωτοθυμηθώ ; Το πρώτο Πάσχα στην Φολέγανδρο το 1996 έχουμε πάει ελεύθερο κάμπινγκ στο Λιβάδι. Ο Λούη έχει μια σκηνή η οποία είναι κατεστραμένη! Δεν μπορεί να την στήσει με τίποτα, Βάζει κοτρόνες μέσα της για να μην τον πάρει ο άνεμος και ξαφνικά εκεί που είμαστε αραχτοί η σκηνή πέφτει! Θυμάμαι πολλές αφραγκίες. Να στήνουμε όργανα στο δρόμο, να παίζουμε σε μαγαζιά μόνο και μόνο για το φαγητό και το ποτό. Μπορώ να σου περιγράψω την επεισοδιακή σεζόν στην Αμοργό όπου ένας φίλος μας έκλεισε δουλειά για όλο το καλοκαίρι με πολύ καλό μεροκάματο για τα τότε δεδομένα, στο πλοίο φάγαμε τις τελευταίες τρεις ή τέσσερις χιλιάδες δραχμές σε μπύρες και αποβιβαστήκαμε στο νησί κύριοι. Μόλις πήγαμε στο μαγαζί για να βρούμε την τύπισα που το έχει για να μας βάλει σε ένα σπίτι, διαπιστώσαμε ότι ούτε δουλειά έπαιζε, ούτε σπίτι, ούτε φαγητό. Άντε μάζεψε τα χρήματα για να πάρεις το επόμενο πλοίο!!!
Θυμάμαι ακόμα τα παιξίματα στο Θρυλικό Πατητήρι στην Φολέγανδρο. Ένα ανοιχτό ρεμπετάδικο όπου παίζαμε κάθε βράδυ. Ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου μαγαζιού ο ερείπιος είχε την φαεινή ιδέα να μας φιλοξενήσει με σκηνές μέσα στο μαγαζί του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε πρόσβαση στο μπαρ του με ότι αυτό συνεπάγεται. Πέρα από την πλάκα θυμάμαι και πιο ”σοβαρά” πράγματα με την κομπανία του Λούη. Θυμάμαι ότι είμασταν η μπάντα που καθιέρωσε την ζωντανή μουσική στην Καπνικαρέα, θυμάμαι τα παιξίματα που κάναμε στο θρυλικό Μπαράκι του Βασίλη στην Ζωοδόχου πηγής στα Εξάρχεια. Τα παιξίματα στο Εφήμερο όπου με τον Λούη κυριολεκτικά μεγαλώσαμε μέσα σε αυτό το μαγαζί. Θυμάμαι ένα μεγάλο κάζο που πάθαμε όταν πήγαμε να παίξουμε στο Χαρώ το γω ένα Κρητικοσκυλάδικο που του έσκασε ξαφνικά να βάλει Ρεμπέτικα. Μέχρι πίτσες παραγγέλνανε την ώρα που παίζαμε οι θαμώνες! Θυμάμαι πολλά σκηνικά και παιξίματα αλλά πρωτίστως μου έχει μείνει το ύφος και το ήθος εκείνης της παρέας. Υπήρχε μπέσα στα παιξίματα και στις εξηγήσεις. Ήταν και λίγο πιο αγνά ίσως τα πράγματα.
Αξίζει εδώ να σημειώσω ότι τα πρώτα μεροκάματα που πήραμε σε δραχμές ήταν 4.000 που στην συνέχεια έφτασαν τις 10.000 – 12.000 δρχ. Επίσης το ρεπερτόριο της κομπανίας κυμαίνοντας μεταξύ Μάρκου, Δελιά, Μπάτη, ολίγο από Τσιτσάνη και ότι άλλο μπορούσαμε να βγάλουμε.
Με την Κομπανία του Λούη ηχογραφήσαμε 3 σιντί. Τα Σέα και τα Μέα σε ηχοληψία Πλάτων Ανδριτσάκη και ένα διπλό σιντί ζωντανό στο μπαράκι του Βασίλη. Παίξαμε σε άπειρα μαγαζιά και σε άπειρα μέρη και περνάγαμε καλά!
Και κάτι ακόμα για το κλείσιμο. Το όνομα της κομπανίας το ανακοίνωσα στον Λούη την τελευταία στιγμή. Θυμάμαι ότι δεν του είχε αρέσει τότε. Ο μοναδικός λόγος που το έκανα ήταν για να τον τιμήσω μια και τον θεωρούσα και τον θεωρώ αδερφό μου. Του ζητώ συγνώμη δημόσια για τότε.
Υ.Γ Μου λείπετε όλοι…..
Υ.Γ.2 Οι φωτογραφίες είναι από την κασέτα που ηχογραφήσαμε στο σπίτι του Περικλή Ραϊση πριν παίξουμε στο μπαράκι του Βασίλη. Το σπίτι του το λέγαμε στούντιο κουδούνι, ενώ το σπίτι της Μαρίας Σχοινά στούντιο Υπόγα.
