Καλημέρα καλημέρα ,

πέρασε καιρός για να σου γράψω, αλήθεια είναι. Θα μπω αμέσως στο ψητό λοιπόν για να μην χρονοτριβούμε αν και στη σκέψη μου θέλω να σε πάω μέσο Ελβετίας και αυτό θα κάνω.

Τραγούδια και φαγητά έχουμε σήμερα. Και εξηγώ. Από την πρώτη μέρα που στήθηκε αυτό το μπλόγκ το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να βρω τον σύνδεσμο μουσικής και φαγητού. Θεωρούσα και θεωρώ ότι αυτές οι δυο τέχνες δημιουργούν κοινά συναισθήματα. Άσχετα βέβαια αν το μπλογκ έγινε βιωματικό και δεν ασχολήθηκε σχεδόν ποτέ με αυτό που λέω πιο πάνω. Όσο γράφω αυτές τις γραμμές δυο πράγματα έχω έντονα στο μυαλό μου. Το ένα είναι οι φοβερές κασέτες μουσικής που μας έδινε ο βλάχος ( Γιάννης Παπαβασιλείου ) και το δεύτερο μια ταινία της Ντίζνεϊ αν δεν κάνω λάθος , ο Ρατατούης. Για τις κασέτες του Βλάχου έχω μιλήσει και σε άλλο ποστ, το χαρακτηριστικό τους πέρα από τα τραγούδια ήταν οι τίτλοι που έδινε ο Γιάννης. Συνήθως έγραφε : ”Εν αρχή είν ο λόγος” και τα τραγούδια ήταν όλα ένα κι ένα διαλεγμένα. Πραγματικά υπήρχε λόγος που επέλεγε τα συγκεκριμένα κομμάτια ο Βλάχος. Εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να το καταλάβω αλλά τώρα που σου γράφω αυτές τις γραμμές είναι πια ξεκάθαρο το τι προσπαθούσε να μας περάσει ο Βλάχος μέσα από τις κασέτες που μας έδινε. Θέλω να πιστεύω ότι πάνω κάτω τα ίδια έγραφε σε όλους μας. Θυμάμαι την κασέτα με τίτλο : ” εν αρχή είν ο λόγος” στην Α’ πλευρά είχε τραγούδια του Τσιτσάνη, του Τόλη Χάρμα , Του Χιώτη και πολλά άλλα. Ψαγμένα όπως το Είμαι μια δυστυχισμένη, Τις φελάχες, Το Αρζάν, το μπρος τα κλειστά παράθυρα και άλλα. Στην Β’ πλευρά έβρισκες τραγούδια του Στέλιου Βαμβακάρη με τον Λουιζιάνα ρέντ, κάτι περίεργα οργανικά για εμάς τότε που παίζαμε πολύ απλά πράγματα όπως το σόλο του μπέμπη κλπ. Τι ήθελε λοιπόν να μας περάσει ο Βλάχος ; Μα φυσικά εικόνες και συναισθήματα. Κλείνεις τα μάτια λοιπόν και ακούς : Φελάχες γλυκιές μαγικές ζωγραφιές που σκορπούν παντού τον πόθο και ταξιδεύεις σε μέρη άγνωστα που σκαρώνεις με το μυαλό σου. Ακούς το άλλο που λέει : Είμαι μια δυστυχισμένη με έχει πνίξει η μοναξιά, Προαισθανόμουν πως θα σε χάσω απ΄την δική μου αγκαλιά και σου σηκώνεται η πέτσα μαζί με τις τρίχες. Πάμε στο Αρζάν τώρα που λέει : Ο κόσμος τώρα σε εκτιμά μονάχα απ τους παράδες κι όσοι δεν έχουμε λεφτά τους λένε φουκαράδες και λες κοίτα να δεις πως ένα τραγούδι του 1950 είναι επίκαιρο μετά από τόσα χρόνια. Συναισθήματα λοιπόν μας έγραφε ο Βλάχος στις περιβόητες κασέτες. Συναισθήματα τόσο ικανά ώστε να ασχοληθούμε παραπάνω με το ρεμπέτικο τραγούδι. Να φανταστείς φίλε αναγνώστη ότι τότε το μόνο που παίζαμε ήταν η φραγκοσυριανή, η παξιμαδοκλέφτρα, το πριν το χάραμα, το πιτσιρίκι, κάποια τραγούδια από το ρεμπέτικο του Ξαρχάκου κ.α. Μάλιστα πρόσφατα άκουγα μια ηχογράφηση του 1994, οι Ασκέρ Μπουλούκ ζωντανά στην Αθηναϊκή ραδιοφωνία όπου πραγματικά αυτό που παίζαμε ήταν για γέλια και για κλάματα. Μικρή παρένθεση εδώ για να πω ότι η κομπανία Ασκέρ Μπουλούκ ήταν : Γιάννης Λογοθέτης κιθάρα, Γιώργος Μανιάτης μπουζούκι, Ηλίας Χαραλάμπους μπαγλαμά στην αρχική της σύνθεση και στην συνέχεια προστέθηκαν οι : Βασίλης Σκούτας κρουστά και Μανώλης Μανιός μπουζούκι. Παρόλο λοιπόν που η ηχογράφηση από πλευράς παιξίματος είναι για γέλια και για κλάματα που λέω και πιο πάνω η ψυχή όμως ακούγεται. Φαίνεται η αγάπη για το αντικείμενο και το πάθος για να παίξουμε, ο ενθουσιασμός κλπ. Όπως στην ταινία της Ντίζνευ τον Ρατατούη όπου ένας ποντικός με ταλέντο στην μαγειρική θέλει να μπει στις κουζίνες και να μαγειρέψει αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν γιατί είναι ποντίκι. Τον Ρατατούη τον γνώρισα όταν ήμουν στην σχολή μαγειρικής στην Κωνσταντινούπολη, μεγάλος σε ηλικία πια, μου δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσω μαγειρική. Ευτυχώς που σπούδασα μεγάλος και κατασταλαγμένος γιατί δεν προσέγγισα την μαγειρική από επαγγελματική σκοπιά αλλά από καθαρή αγάπη και δίψα για μάθηση σε κάτι το οποίο πραγματικά το αγαπώ. Ούτε με ένοιαζε και με νοιάζει το Σεφιλίκι, η δοξα και η καταξίωση μου μέσα από το επάγγελμα. Στον Ρατατούη τώρα. Όπως λέω και πιο πάνω η ταινία ήταν για μας τους σπουδαστές της σχολής ένα ολοήμερο σεμινάριο το οποίο προσπαθούσε να σε διδάξει τους ρόλους της ηγεσίας μέσα σε μια επαγγελματική κουζίνα. Είναι αυτό που λέμε στα Ελληνικά Leadership. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το σεμινάριο τότε. Το αντίθετο θα έλεγα. Άφησα πίσω μου λοιπόν και το σεμινάριο και την σχολή μαγειρικής που αποφοίτησα και ύστερα από κάποια χρόνια έβαλα να δω πάλι την ταινία. Την είδα συνολικά πάνω από οκτώ φορές. Εντάξει κατάλαβα την σημασία της ηγεσίας και της έμπνευσης αλλά βλέποντας την τόσες φορές στάθηκα σε μια σκηνή που μου έδωσε να καταλάβω τι είναι για εμένα πάντα η μαγειρική. Η σκηνή είναι αυτή που στο εστιατόριο έρχεται ο τρομερός κριτικός φαγητού Ίγκο ( Ego ) και ζητάει από τον Σεφ να του φτιάξει ότι φαγητό θέλει ο ίδιος για να τον εντυπωσιάσει. Ο ποντικός τότε επιλέγει να μαγειρέψει το Ρατατούη. Ένα πιάτο το οποίο φαινομενικά δεν μπορεί να σε ενθουσιάσει μιας και μιλάμε για υψηλό επίπεδο γαστρονομίας. Θυμάμαι ότι όλοι το κοιτάζουν έκπληκτοι λέγοντας του : Μα ρατατούη ; είσαι σίγουρος ;. Πράγματι λοιπόν το μαγειρεύει και το πιάτο σε λίγα λεπτά σερβίρεται στον αυστηρό κριτικό Ίγκο. Εδώ λοιπόν είναι η ουσία της μαγειρικής τέχνης. Όταν ο Ίγκο βάζει στο στόμα του μια μπουκιά ρατατούη αμέσως μεταφέρεται νοερά στα παιδικά του χρόνια και βλέπει τον εαυτό του σαν παιδί να τρώει το ίδιο φαγητό μαγειρεμένο από την μητέρα του. Του δημιουργούνται συναισθήματα και μνήμες από την παιδική και αθώα του γεύση. Αυτή είναι η ουσία και στην μουσική που λέω πιο πάνω αλλά και στην μαγειρική. Η ουσία δεν βρίσκεται στο πόσο καλά στημένο είναι ένα πιάτο ή στο πως θα βγεις με την κατάλευκη καθαρότατη ποδιά σου για να κάνεις δημόσιες σχέσεις με τους πελάτες ή τους διάφορους παρατρεχάμενους που μόλις δουν μια κάμερα χώνουν την μούρη τους μέσα. Η ουσία και στις δυο τέχνες είναι το ταξίδι του μυαλού, το ταξίδι πίσω στον χρόνο, στις γεύσεις της γιαγιάς σου που με τα απλά και ταπεινά υλικά σου έφτιαχνε μια πίτα που ακόμα και τώρα που μιλάμε έχεις την γεύση της αποτυπωμένη στον ουρανίσκο σου. Η ουσία βρίσκεται σε ένα τραγούδι του Μάρκου που όσα χρόνια και αν περάσουν θα είναι εκεί. Θα σου δημιουργεί συναισθήματα. Η αγάπη είναι το μυστικό. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, αν βουτάς μέσα βαθιά στην ψυχή σου και σε ακούς τέτοια μουσική θα παίξει και τέτοια φαγητά θα φτιάξεις.