Ο Μανάρας οι ACDC ,το Ρεμπέτικο και η Lancia.

Λοιπόν, λοιπόν, λοιπόν. όχι όχι το Μαυρομάτι δεν είναι αυτό που νομίζεις. Για να εξηγούμαστε δηλαδή το Μαυρομάτι δεν είναι Μαύρο Μάτι. Ο Μανάρας είναι ο Στέλιος ο παιδικός μου φίλος. Τύπος ψηλός με λίγα μαλλιά και μουστάκι τώρα. Από την άλλη οι ACDC είναι οι ACDC. Το Ρεμπέτικο είναι ο γνωστός δίσκος 33 τριών στροφών του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους Νίκου Γκάτσου.Χρωστάω να σου πω αγαπημένε μου τι είναι το Μαυρομάτι. Το Μαυρομάτι λοιπόν είναι χωριό του νομού Βοιωτίας. Και πως συνδέονται όλα αυτά μεταξύ τους ; Κάτσε αναπαυτικά στην Πολυθρόνα σου και θα σου πω.
Πρέπει να είναι Πάσχα του 1989 ; 1990 ; 1991 ; Κάπου εκεί τέλος πάντων. Μας έχουν καλέσει στο Μαυρομάτι οι γονείς του Στέλιου.

Εγώ, ο Πατέρας μου, ο Θείος μου Γιώργος Χαραλάμπους, επιβιβαζόμαστε στην άσπρη Lancia Fulvia του ’72. Το θρυλικό αυτοκίνητο του θείου Γιώργου. Μασίφ σίδερο το αμάξι. Χωρίς ζώνες και κομφόρ.Θορυβώδες. Στα μάτια μου φαντάζει σαν πόρσε καγιέν. Τετράγωνο αυτοκίνητο σχεδόν χωρίς καμία καμπύλη. Στο κέντρο ταμπλό με ξύλινη επένδυση, δυο τρία όργανα και ένα κασετόφωνο. Ταξίδι που σήμερα το κάνεις σε 1 ώρα εκείνη την εποχή σου έμοιαζε με υπερατλαντικό. 3,5 ώρες και βάλε.Στην διαδρομή θυμάμαι την λαχτάρα μου για να φτάσουμε και να συναντήσω τον παιδικό μου φίλο Στέλιο Μανάρα.

Με τον Στέλιο με συνδέει μια περίεργη φιλία. Γνωριζόμαστε από τότε που ήμουν 7 – 8 χρονών και μέχρι σήμερα που είμαι 41 έχουμε μεγάλα διαστήματα που χανόμαστε. Όταν βρισκόμαστε όμως είναι σαν να μην χαθήκαμε ποτέ. Ο ένας μπαίνει στην ζωή του άλλου με ένα περίεργα μαγικό, γρήγορο τρόπο σαν να ήμασταν πάντα μαζί. Θυμάμαι που ο Στέλιος μόλις φτάσαμε στην αυλόπορτα του εξοχικού του μας περίμενε και αυτός με λαχτάρα. Ήμουν τότε 13 – 14 χρονών. Έχουν αρχίσει οι μικρές ” Αλητείες ” Fly jacket, Αρβύλα Martins δεκάρα Τα πρώτα τσιγάρα κλπ. Στην τσέπη μου έχω μια Παράνομη κασέτα των ACDC. Το άλμπουμ Thunderstruck.

Το σχέδιο έχει ως εξής. Πάσχα, εξοχή, παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσεως, Γκρίνια από τους ”γέρους” , παιχνίδι και πάλι παιχνίδι, φλέρτ με τις ξαδέρφες του Μανάρα, φιγούρα Αθηναίου, Κροτίδες για την ανάσταση, Μπάλα στο γήπεδο, βόλτες στο χωριό κλπ.

Οι ” γέροι ” έχουν τα δικά τους. Κρασί, μεζέδες της Κυρίας Σούλας, Πικάπ για μουσική και ένας δίσκος. Το Ρεμπέτικο του Ξαρχάκου σε στίχους Νίκου Γκάτσου. Νομίζω ότι μετά το Μαυρομάτι ο δίσκος απέκτησε κάτι ωραιότατα αυλάκια. Από το πρωί μέχρι το βράδυ παίζει ο δίσκος! Γίνονται αναλύσεις για τους στίχους, η βελόνα πάει μπρος πίσω για να ακούσουν πάλι το Μάνα μου Ελλάς και να αναλύσουν τον Αμανέ που κάνει ο Νικός Δημητράτος. Εμείς πάλι οι πιτσιρικάδες στην ξενέρα ! Δεν άκουγα Ρεμπέτικο τότε. Αργότερα που ασχολήθηκα με το είδος κατάλαβα τι λέγανε τότε.

Εμείς με τον Στέλιο από την άλλη θέλουμε να παρτάρουμε και να ακούσουμε επιτέλους την κασέτα των ACDC. Το στερεοφωνικό όμως είναι συνεχώς αγκαζέ από το Ρεμπέτικο του Ξαρχάκου. Η μόνη λύση που μας μένει είναι η Lancia του θείου ! Κλειδιά απ τον θείο, κασετόφωνο στο φουλ,σκουπόξυλο στο χέρι σαν κιθάρα και κανιβαλισμοί γύρω από το αμάξι κάνοντας τον κιθαρίστα των ACDC. Στο απέναντι σπίτι διακρίνουμε τις φιγούρες των κοριτσιών από το παράθυρο που μας κοιτάνε σαν να είμαστε εξωγήινοι.
Μαγκιά εμείς θείο ;
Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι όταν κλείνουν με δύναμη οι πόρτες της Lancia ανάβουν τα φώτα της ! Έ ρε τι έχει να γίνει !!!!! Γέλια στο πάτωμα. Για την επόμενη ώρα το μόνιμο παιχνίδι ήταν οι πόρτες και τα φώτα. Ώσπου μας πήρε γραμμή ο Θείος.

Κλείνω Τα μάτια και θυμάμαι το σπίτι του Στέλιου. Εντύπωση μου είχαν κάνει τότε τα τεράστια ξύλινα μαδέρια της σκεπής. Το σπίτι κλασικό χωριατόσπιτο με μεγάλη αυλή, Δέντρα, λουλούδια κλπ. Πήγα ξανά το Πάσχα του 2004 και το τοπίο είχε αλλάξει αρκετά.

Με τον Στέλιο με συνδέει βαθιά φιλία. Ας μην βρισκόμαστε συχνά. Τον είδα πέρσι στον Βόλο μετά από τόσα χρόνια και ήταν πάλι εκεί απίκο για μένα. Μου γνώρισε και την οικογένεια του. Του χρωστάω ένα δημόσιο Ευχαριστώ.

Λίγοι είναι οι φίλοι μας. Μετρημένοι. Τους περισσότερους τους πήρα τηλέφωνο αυτό το διάστημα. Κανα δυο δεν έχω πάρει ακόμα και θα το κάνω τις επόμενες μέρες.

Στέλιο σε Ευχαριστώ και σου ζητάω συγνώμη που δεν μπορώ να είμαι πιο κοντά σε εσένα και την οικογένεια σου. Αλλά όπως ξέρεις και συ κάποια στιγμή στο μέλλον θα βρεθούμε πάλι στο Μαυρομάτι. Θα φέρω και τον δίσκο του Σάκη με το Ρεμπέτικο του Ξαρχάκου για να κάνουμε αυλάκια και στην άλλη πλευρά. Την κασέτα των ACDC δεν την έχω αλλά κάτι θα κάνουμε. Ελπίζω μέχρι τότε να έχω πάρει και μια Lancia του ΄72.

Φιλιά σε Αγαπώ πολύ,

Ο φίλος σου Ηλίας.